Kilka dni temu na stronie EASA (Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego) została opublikowana Opinia Nr 05-2019 dotycząca dwóch konkretnych scenariuszy standardowych (STS-01 i STS-02) operacji z użyciem BSP, które będą mogły odbywać się w kategorii szczególnej (Specific). Najprawdopodobniej Komisja Europejska przyjmie ustalenia z opinii jako oficjalne regulacje w pierwszym kwartale 2020 roku.

Pełną opinię (63 strony) wraz z dodatkowymi załącznikami znajdziecie tutaj, a poniżej mój skrótowy opis istotniejszych rzeczy.

Scenariusz standardowy STS-01

STS-01 to scenariusz zakładający loty VLOS o masie drona MTOM < 25kg do maksymalnej wysokości 120m nad terenem i prędkości (ground speed) mniejszej niż 5 m/s nad obszarami zamieszkałymi. Może być traktowany jako rozszerzenie podkategorii A2 z kategorii otwartej (VLOS do 120m, MTOM do 4 kg).

Opinia wprowadza pojęcie „controlled ground area”, jako obszaru, nad którym odbywa się taki lot i w którym pilot ma pewność, że znajdą się ewentualnie jedynie osoby zaangażowane w ten lot (wyklucza znalezienie się w obrębie tego obszaru osób przypadkowych).

Kompetencje pilota drona

Zastosowano tutaj podobne podejście jak do kompetencji pilotów w kategorii otwartej podkategorii A2 z różnicą w przypadku sprawdzenia umiejętności praktycznych. Pilot musi zdać egzamin teoretyczny lub posiadać certyfikat kompetencji pilota drona. Co do umiejętności praktycznych rozważane są opcje szkoleń w ośrodkach szkoleniowych. Ponieważ do różnych scenariuszy będą potrzebne różne umiejętności praktyczne EASA zakłada, że szkolenie praktyczne będzie dotyczyły działań w obrębie konkretnego scenariusza. Ostatecznie i tak operator UAS będzie musiał zapewnić, że piloci dronów latający w ramach danego operatora są przeszkoleni do wykonywania danych operacji w ramach konkretnego scenariusza.

Wymogi techniczne STS-01

Do realizacji operacji wg scenariusza STS-01 dopuszczone są drony z klasy C5 nie większego niż 3m w maksymalnym wymiarze (wymogi dla tej klasy powielają się z wymogami klasy C3 z kilkoma dodatkami i kilkoma wykluczeniami opisanymi na stronie 12 opinii). Z ciekawszych wymogów dodatkowych: dopuszczono jedynie do lotu wirnikowce oraz BSP na uwięzi inne niż płatowce. Dron musi być wyposażony w tzw. FTS – Flight Termination System – „system zakończenia lotu” w sytuacjach awaryjnych np. poprzez wyłączenie silników zanim dron wyleci poza założoną strefę bezpieczeństwa. By dron nie upadł bezwładnie zalecane jest dodatkowe doposażenie BSP w spadochron ratunkowych lub np. możliwość automatycznego przejścia w lot z autorotacją.

STS-01 nie zakłada lotów autonomicznych. Odpowiedzialność za lot spoczywa na konkretnym pilocie drona.

Co więcej:

• jeden pilot operuje jednym dronem w czasie lotu
• pilot nie może operować dronem z poruszającego się pojazdu
• pilot nie może przekazywać kontroli innemu w trakcie trwania lotu

Scenariusz standardowy STS-02

STS-02 to operacje BVLOS, w których start i lądowanie odbywają się na warunkach VLOS. Odległość lotu nie może być większa niż 2km od pilota w sytuacji użycia obserwatora (tzw. VO – Visual Observer). Jeśli lot ma się odbywać bez VO – jest ograniczony do 1km od pilota. Maksymalna wysokość lotu to 120m nad terenem, MTOM maksymalnie do 25kg, nad słabo zaludnionymi obszarami.

Odległość VO (obserwatora) od pilota nie może być zarazem większa niż 1km i musi być zapewniona komunikacja pomiędzy nimi. Co ciekawe obserwator nie musi mieć drona w zasięgu wzroku – musi natomiast wiedzieć gdzie ten drona się znajduje by ostrzec ewentualnie pilota o nadlatującym statku powietrznym w kierunku BSP.

Do operacji BVLOS wymagany jest również geo-fencing (w opinii występuje jako geo-caging).

Wymagania co do kompetencji pilota

Wymagania zaliczenia testu teoretycznego są dokładnie takie same jak w przypadku scenariusza STS-01. W przypadku szkolenia praktycznego – z racji samego faktu, że jest to lot BVLOS i zachodzi konieczność użycia obserwatorów – są tu pewnie zmiany w stosunku do scenariusza STS-01 (opisane w punkcie 2 Załącznika A):

Wymagania techniczne dla STS-02

Drony do lotów w scenariuszach STS-02 powinny przynależeć do kategorii C6 (podobnie jak w STS-01 są to wymagania jak dla C3 z pewnymi dodatkami i wyłączeniami). Co do dodatkowych wymogów: prędkość względem ziemi nie może przekraczać 50m/s, wymagany jest system FTS, ale – co ciekawe – nie jest proponowane używanie np. spadochronu do zmniejszenia energii kinetycznej podczas upadku (nie będzie takiego wymogu). Wymagana jest również stała transmisja położenia geograficznego drona i mocy sygnału radiowego.

Na koniec dodam, że opinia wprowadza pewne nowe nazwy określające rejony lotów wspólne dla wszystkich STS (scenariuszy standardowych) tj. ‘flight geography’, ‘flight geography area’, ‘contingency volume’, ‘contingency area’, ‘operational volume’, ‘ground risk buffer’.

Operator UAS będzie zobowiązany do zidentyfikowania:

• „flight geography”, przestrzeń w której operator UAS planuje przeprowadzić operację zgodnie z
  normalnymi procedurami lotu;
• „contingency volume”, przestrzeń w której dron będzie musiał wykonać procedurę awaryjną po nieplanowanym opuszczeniu strefy lotu;
• „ground risk buffer”, obszar/odległość wyznaczona aby w razie potrzeby chronić osoby trzecie na ziemi w przypadku wylecenia drona ze strefy lotów;

Tyle ode mnie, po więcej zapraszam do oficjalnej Opinii 05-2019 na stronie EASA: https://www.easa.europa.eu/document-library/opinions/opinion-052019.