PW-ZOOM – powstał na Politechnice Warszawskiej, skonstruowany przez zespół prof. Rodzewicza z Wydziału MEiL PW; spalinowy płatowiec napędzany dwoma silnikami dwusuwowymi z iskrowym zapłonem w układzie bokser i z elektronicznym modułem zapłonowym; wyposażony w aparat fotogrametryczny o dużej rozdzielczości i system stabilizacji obrazu. Dron PW-ZOOM może byś sterowany manualnie radiowo lub wykonuje lot autonomiczny z wyjątkiem startów i lądowań. Posiada systemy telemetryczne oraz spadochronowy system bezpieczeństwa. Bezzałogowiec wziął udział m.in. w misji liczenia gniazd pingwinów w ciężkich arktycznych warunkach.

PW-100 – to niezwykle ciekawy projekt drona opracowany przez pracowników, doktorantów oraz studentów Politechniki Warszawskiej z Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa. Zespołem kieruje profesor Zdobysław Goraj. PW-100 będzie tworzony w trzech etapach i – co ciekawe – w pierwszym etapie rozwojowym (PW-100A) będzie to samolot załogowy o masie startowej 600kg, zasięgu 2000 km i długoścli lotu 10h. Będzie służył głównie do testów różnych systemów pokładowych (radarów, sensorów, czujników). W drugim etapie PW-100B zostanie przeistoczony w dron bezzałogowy o tej samej masie, ale zasięgu zwiększonym do 6500km i długości lotu do 30h. W trzecim docelowym etapie PW-100C stanie się maszyną wojskową o masie MTOM 1100kg, zasięgu 8000km i długości trwania lotu 50h. Dron będzie wykonywał misje obserwacyjne, rozpoznawcze i zwiadowcze. Wprawdzie PW-100 jest opracowywany konstrukcyjnie przez jeden wydział Politechniki Warszawskiej, ale na kolejnych etapach do projektu zostaną zaangażowane również inne wydziały odpowiedzialne za przygotowanie łączności bezpośredniej i satelitarnej, systemów teledetekcji, sensorów i kamer SAR/FLIR, silników krokowych i system zasilania elektrycznego oraz stacji naziemnej do kontrolowania drona.  Projekt PW-100 z wyglądu na pierwszy rzut oka kojarzy sie z amerykańskimi dronami MQ-1 Predator z odwróconych usterzeniem ogonowym.

Aquila – dron na bazie helikoptera stworzony przez polską firmę UAVS Poland z Krakowa. Jest to w pełni autonomiczny bezzałogowiec wykonujący samodzielne pionowy start, lot po zdefiniowanej trasie i pionowe lądowanie. Autorski system „antenna-tracker” umożliwia utrzymywanie komunikacji z dronem w odległości nawet kilkudziesięciu kilometrów. Głównym wyposażeniem Aquila jest głowica obserwacyjna z termowizyjną kamerą, kamerą klasyczną dzienną oraz laserowym dalmierzem. Obraz jest zarówno rejestrowany przez kamerę jak również przesyłany razem z dźwiękiem w czasie rzeczywistym do naziemnej bazy na odległość do 30km. Dron jest w stanie utrzymywać się w powietrzu przez ok. 2h a jego maksymalny pułap lotu to 1500m. Waży 32kg, a jego udźwig to 10kg. Rozpiętość łopat głównego wirnika wynosi 2m. Aquila został zaprojektowany i stworzony z myślą o wsparciu głównie jednostek mundurowych takich jak Straż Pożarna, Straż Graniczna, Policja, Wojsko czy Leśnictwo. Z powodzeniem może być również używany przez firmy geodezyjne do obrazowania terenu lub np. firmy z sektora energetycznego do inspekcji infrastruktury.

Fenix – dron na bazie płatowca z tylnym silnikiem pchającym został opracowany przez firmę FlyTech UAV, założoną przez absolentów Politechniki Rzeszowskiej na kierunku Lotnictwo i Kosmonautyka. Fenix został opracowany przede wszystkim z myślą o fotogrametrii – podstawowym wyposażeniem drona jest aparat fotograficzny światła widzialnego, ale na pokładzie może zostać zamontowany również inny sprzęt np. kamera multispektralna lub termowizyjną. Dzięki takiemu wyposażeniu Fenix idealnie spradza się do mapowania terenu, tworzenia jego modelu 3D oraz map topograficznych, po zamontowaniu kamery multispektralnej może być wykorzystywany np. w rolnictwie do oceny stanu wegetacji upraw rolniczych lub w leśnictwie – do badania jakości drzewostanu. Z kolei wykorzystanie termowizji sprawdzi się przy przy inspekcjach technicznych infrastruktury np. gazociągów lub w górnictwie – przy namierzaniu wycieków gazu pod ziemią. Fenix był również wykorzystywany w akcjach poszukiwania zaginionych w chorwackich górach. Dron Fenix jest stosunkowo lekki (3,5-4,5kg) i o niewielkiej rozpiętości (1,9m) co pozwala na proste starty z ręki. Jego prędkość przelotowa wynosi 13m/s, a czas lotu to 60 minut.

WARMATE to Bojowy Bezzałogowy System Powietrzny klasy mikro, który może służyć zarówno do wykrywania, obserwacji i indentyfikacji przeciwnika jak również do jego atakowania z powietrza. Dzięki wymiennej głowicy można go wyposażyć w głowicę obserwacyjną, obserwacyjno-bojową o dwóch rodzajach ładunków bojowych (odłamkowy lub kumulacyjny) oraz głowicę do wskazywania celów poprzez naświetlanie laserowe. Producentem WARMATE jest WB Electronics. Tutaj więcej o tej konstrukcji: WARMATE – nowy dron bojowy WB Electronics.

Dron NeoX to płatowiec – latające skrzydło, wyprodukowany przez ITWL (Instytut Techniczny Wojsk Lotniczych) przy współpracy z Polską Grupą Zbrojeniową (PGZ). Napędzany jest silnikiem elektrycznym umieszczonym w tylnej części drona. Startuje ze specjalnej rampy/wyrzutni, może pozostać w powietrzu do 100 minut, jego prędkosć maksymalna to 170km/h. Jego maksymalny pułap wynosi ok. 4km. Może być wyposazony w głowicę optoelektroniczną (jak na zdjęciu) lub głowice bojowe: odłamkowo-burzące bądź kumulujące. NeoX’y (dokładnie 6 sztuk w 2 zestawach po 3 maszyny) trafiły on do Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie jako dron treningowy dla tamtejszej kadry wojskowych operatorów dronów.

Atrax to elektrycznie zasilany lekki (5kg) quadcopter klasy mini wyprodukowany przez Instytut Techniczny Wojsk Lotniczych. Rozpiętość ramion to ok. 1.2m a prędkość maksymalna ok. 80km/h. Pułap maksymalny do operacji Atraxem wynosi ok. 2km. Atrax (jeden zestaw) trafił również na wyposażenie Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie do szkolenia tamtejszych operatorów. W czerwcu 2018 roku na targach Baltic Military Expo 2018 ITWL pokazał trzy warianty Atraxa: wersja C (od Combat – wersja bojowa, do przenoszenia granatów), wersja CM (lżejszy od C, do obserwacji i rozpoznania) oraz wersja Horus do wielogodzinnego dozoru z powietrza (dron na uwięzi).

FT-5 Łoś został opracowany przez przez Flytronic z WB Group z myślą o programie taktycznego BSP krótkiego zasięgu „Orlik” dla Wojska Polskiego. Jest to dwusilnikowy górnopłat wyposazony w dwa silniki spalinowe osadzone na skrzydłach i wyposażonymi w śmigła ciągnące (budzi naturalne skojarzenia z polskim bombowcem przedwojennym o tej samej nazwie).

Łoś jest platformą rozpoznawczą, jednak może być również nośnikiem uzbrojenia, w tym amunicji krążącej. Udźwig w zakresie ładunku użytecznego sięga 30 kg, a standardowo wyposażony jest w głowicę obserwacyjną chowaną w kadłubie podczas startu i lądowania. Może zostać wyposażony w sensory, radary, wszelakie czujniki lub uzbrojenie. Producent proponuje podwieszenie m.in. amunicji szybującej typu Sting czy np. bomb kierowanych Larus opracowanych przez WITU (Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia).

Dane techniczne:

• Masa własna: 55 kg
• Maksymalna masa startowa: 85 kg
• Rozpiętość skrzydeł: 6,4 m
• Długość: 3,1 m
• Prędkość minimalna: 76 km/h
• Prędkość maksymalna: 180 km/h
• Zasięg łącza radiowego: 180 km
• Maksymalny czas pozostawania w powietrzu: 18h (co najmniej 12h)
• System nawigacji: GPS (w przypadku braku lub zakłóceń: nawigacja inercyjna oraz dane elewacyjne)

System Pszczoła