Po ponad 2 tygodniach i kilkunastu lotach testowych nowego drona DJI Mavic Air 2 przyszedł wreszcie czas na opisanie moich wrażeń dotyczących tego sprzętu. Oczywiście zdaje sobie sprawę, że ilość recenzji tego drona w sieci jest już całkiem pokaźna. Nie mam jednak zwyczaju spieszyć się by być „pierwszym” w recenzowaniu czegokolwiek – nie lubię pisać „na gorąco”, bo z czasem okazuje się, że taka opinia nie jest wystarczająco obiektywna. Latając Air 2 kilka godzin w różnych miejscach i zmiennych warunkach pogodowych wyrobiłem sobie już o nim zdanie – i to całkiem dobre. Zapraszam na moją recenzję.

Zestaw testowy DJI Mavic Air 2 przekazali mi do testów Panowie z firmy IRON SKY i jak zwykle jestem im za to bardzo wdzięczny. Nigdy mnie nie ponaglają ze zwrotem, pozwalają testować „do bólu”, a mimo wszystko mają zaufanie, że sprzęt do nich wróci w jednym sprawnym kawałku 😉 Dzięki! I polecam przy okazji zakupy u nich, bo to zwyczajnie czysta przyjemność! 😉

• DJI Mavic Air 2 – wersja podstawowa
• DJI Mavic Air 2 – wersja FMC (Fly More Combo)

Pierwsze wrażenie

Moje pierwsze wrażenie w kontakcie z tym sprzętem to zdziwienie dotyczące tego, w jak mały pudełku mieści się dron z aparaturą, ładowarką i wszystkimi dodatkowym akcesoriami. Nieco wcześniej dostałem od IRON SKY do testów DJI Mavic Mini i mogę przysiąc, że cały zapakowany zestaw Air 2 jest tak samo mały.

Pierwsze wrażenie po odpakowaniu i wyjęciu z pudła samego drona Air 2 było jednak znacznie bardziej pozytywne niż w przypadku Mini. Sprzęt cięższy o ponad 300g sprawia wrażenie znacznie solidniejszego już na pierwszy rzut oka. Plastikowa obudowa nie ugina się pod palcami jak w Mini, wygląda na solidną co najmniej tak, jak w Mavic 2 Pro/Zoom. Co do koloru – zachowano szarą stylistykę. Plastik jest matowy, chropowaty – może się podobać lub nie, ale na pewno jest praktyczny, nie będzie na nim widać zadrapań ani zabrudzeń.

Zawartość zestawu

Zestaw, który trafił do mnie na testy to wersja demonstracyjno/prezentacyjna – „nie na sprzedaż” jak głosi napis na naklejce nalepionej w rogu pudełka. Jest to zestaw podstawowy z jednym akumulatorem, który aktualnie jest dostępny do zakupu za 3999 zł.

Na zawartość tego zestawu składa się:

• 1 x dron DJI Mavic Air 2
• 1 x akumulator
• 1 x aparatura sterująca
• 1 x osłona gimbala
• 1 x ładowarka sieciowa do akumulatora z dodatkowym kablem USB – USB-C do ładowania aparatury
• śmigła w ilości 6 sztuk (3 pary: CW/CCW)
• 3 różne kable do połączenia aparatury z telefonem/tabletem (USB-C, Micro USB, Lightning)
• zapasowe drążki  do aparatury

Wersja demonstracyjna (nazwana „DJI Mavic Air 2 Exhibition Prototype”), którą otrzymałem jest dodatkowo wersją amerykańską modelu – z jednej strony jest oznakowana znakiem CE dopuszczającym sprzęt do sprzedaży na rynku europejskim – z drugiej zaś ładowarka sieciowa z tego zestawu ma wtyczkę typowo amerykańską pod napięcie 125V.

Dane techniczne

Podstawowe dane techniczne dotyczące drona oraz akcesoriów z zestawu są następujące:

• wymiary Air 2 złożonego: 180×97×84 mm; rozłożony: 183×235×77 mm
• przekątna (odległość od – do przeciwległych osi silników): 302 mm
• waga do lotu z założonymi śmigłami i zdjętą osłoną gimbala: 570g
• maksymalna prędkość w locie poziomym: tryb Sport: 47 km/h
• maksymalne prędkości wznoszenia: Tryb S: 4 m/s, Tryb N: 4 m/s
• maksymalne prędkości opadania: Tryb S: 3 m/s, Tryb P: 3 m/s
• czas lotu: do 34 min (dane producenta)
• kamera (matryca): 1/2″ CMOS 12 MP (efektywne px) oraz 48 MP
• kamera (obiektyw): FOV: 84°, przysłona f/2,8, ekwiwalent ogniskowej 24 mm, zakres ostrości od 1mm do ∞
• kamera (stabilizacja): 3-osiowa, sterowanie manualne w osi tilt od -90° do +24° (rozszerzony)
• zdjęcia: JPEG/DNG (RAW), maks. rozdzielczość 48 MP – 8000×6000
• wideo: możliwy profil płaski D-Cinelike, formaty MP4/MOV (H.264/MPEG-4 AVC, H.265/HEVC),  prędkość zapisu 120 Mbps
• wideo (rozdzielczość): 4K Ultra HD: 3840×2160 (24/25/48/50/60p), 2.7 K: 2688×1512 (24/25/30/48/50/60p), FHD: 1920×1010 (24/25/30/48/50/60/120/240p), Ultra HD HDR: 3480×2160 (24/25/30p), 2.7K HDR: 2688×1512 (24/25/30p), FHD HDR: 1920×1080 (24/25/30p)
• czujniki: przedni, tylny, dolny – wszystkie wizyjne, od dołu również dioda do podświetlania plus czujnik podczerwieni;
• oświetlenie: dolne do lądowania, włączane również w locie;
• bateria: LiPo 3S, 3500 mAh
• karta: 16 GB – 256 GB microSD klasy 10 lub UHS-1 z prędkością zapisu lepszą niż 20MB/s;
• pamięć wewnętrzna: 8 GB;

Konstrukcja drona

Pierwsze co rzuca się w oczy patrząc na nowego Air 2 to fakt, że… nijak nie przypomina z wyglądu Mavica Air. Mavicowi Air 2 zdecydowanie bliżej do Mavica 2 z wyższej półki czy nawet do Mavica Mini (jeśli chodzi o ogólny kształt i sposób składania) niż do Mavica Air dlatego wiele osób dziwi się, czemu producent DJI zastosował takie nazewnictwo. Moim zdaniem wynika to z prostego faktu, że Air 2 jest pozycjonowany na jakościowej i cenowej półce powyżej Air’a a jednocześnie poniżej Mavic 2. W naturalny sposób wychodzi zatem z tego połączenia niskiej wagi i rozmiaru Air z możliwościami Mavica 2 sama nazwa: Mavic Air 2 ;). Można by się zastanowić, czy nie lepiej gdyby DJI zrobiło następcę Mavica Pro zamiast Mavica Air jeśli chodzi o nazwę, ale w sumie nie jest to specjalnie istotne. Osobiście dla mnie Mavic Air nie był specjalnie atrakcyjnym modelem (ani pod względem wyglądu, ani osiągów) więc przeszedłem obok niego obojętnie pozostając wierny Mavicowi Pro ze względu na znacznie lepszy czas lotu, połączenie przez OccuSync i aparaturę z LCD, którą uwielbiałem. Inaczej sprawa ma się z Mavic Air 2…

Wracając jednak do opisu konstrukcji – Air 2 zachował wszystkie cechy wcześniejszych Maviców: składane ramiona, składane śmigła, kamera na 3-osiowym gimbalu podwieszona z przodu drona dzięki czemu kąt wychylenia w osi tilt (maks do góry) przekracza poziom o 20-kilka stopni (dokładnie maksymalnie jest to +24°). Bateria montowana jest od góry (nie od dołu jak w Sparkach) dzięki czemu nie ma prawa wypaść w trakcie lotu… 😉 Standardem w serii Mavic jest również fakt, że przednie ramiona są na ponad 3-centymetrowych nóżkach, w których zamontowane są anteny, zaś tylne ramiona mają jedynie małe wypustki od spodu, które w trakcie lądowania na płaskiej powierzchni nie dotykają ziemi. Dron opiera się na dwóch dodatkowych plastikowych wypustkach umieszczonych w centralnej części kadłuba od spodu.

Patrząc na Air 2 z boku jest on dość pękaty – znów bardziej przypomina Mavic 2 niż Air. Po rozłożeniu stanowi jednak zgrabną bryłę.

Konstrukcja w szczegółach

Z przodu drona ponad gimbalem z kamerą znajdują się charakterystyczne sensory wizyjne (niczym oczy drona) i w tym modelu znajdziemy je również z tyłu oraz od spodu. Na spodniej części znajdziemy dodatkowo diodę LED do oświetlania np. miejsca lądowania a także dodatkowy lidar nazywany Time of Flight Sensor (ToF) działający w zakresie 0.1 – 8 m. Łącznie wszystkie czujniki dolne służą jak najdokładniejszemu utrzymywaniu pozycji drona w zawisie w przypadku braku możliwości wykorzystania GPS.

Air 2 ma również widoczne otwory wentylacyjne, które wyglądają na nieźle przemyślane. Podczas lotu do bocznych otworów osłoniętych drobną siatką wpływa powietrze, które z tyłu poprzez kolejne dwa otwory znajduje ujście. Poza tym na spodniej części, która wygląda na aluminiową (a nie plastikową jak cała konstrukcja) są żłobienia przypominające radiator, którego zadaniem może być dodatkowe odprowadzanie ciepła na zewnątrz.

Z jednej strony kadłuba u dołu za zaślepką zostało ukryte gniazdo USB-C np. do zgrania materiałów foto/wideo z 8-gigabajtowej pamięci wewnętrznej drona.

Z drugiej strony za zaślepką znajdziemy gniazdo karty MicroSD – obsługiwana jest maksymalnie o pojemności 256Gb.

Kable idące od silników do wnętrza kadłuba z elektroniką są estetycznie zamaskowane w materiałowej otulinie.

Aparatura RC

Rzeczą, która wyróżnia Mavica Aira 2 od pozostałych Maviców jest na pewno aparatura RC, zwana również kontrolerem zdalnego sterowania. DJI zdecydował się (ku mojej wielkiej uciesze!) przejść z kontrolerów, w których telefon montowany jest poniżej drążków na aparaturę z montażem telefonu znacznie powyżej linii drążków. Czemu mi to pasuje? Bo nie muszę pochylać głowy maksymalnie w dół, żeby spoglądać na obraz z kamery i telemetrię tudzież – nie muszę podnosić rąk do góry, żeby mieć ekran wyżej i nie tracić tym samym drona z oczu.

Co do przycisków i przełączników, mamy tu:

• na przedzie w centrum: przycisk powrotu do domu i lądowania, przełącznik trybów lotu: TRIPOD, NORMAL, SPORT oraz włącznik/wyłącznik;
• na przedzie w górnych rogach:  z lewej Fn – przycisk funkcyjny używany do włączania dolnego oświetlenia oraz z prawej przełącznik między trybem zdjęć a trybem filmowym kamery;
• od góry: z lewej rolka do sterowania kamerą w osi TILT, z prawej przycisk do robienia zdjęć lub startowania/stopowania nagrywania filmów;

Aparatura nie ma żadnych przycisków od spodu i trochę szkoda, bo przydałyby się. Jeśli chodzi o gniazda są dwa – z góry i z dołu – obydwa USB-C. Jedno (górne) służy do podłączania smartfona/tabletu, drugie (dolne) do ładowania aparatury.

Niespodzianką jest fakt, że aparatura „nie ma anten” – a dokładniej anten znanych z innych aparatur dronów DJI, które rozkłada się do odpowiedniej pozycji przed startem. Anteny w aparaturze Mavica Air 2 są schowane wewnątrz obudowy kontrolera i tym samym ich ustawienie nie jest regulowane. Jak się okazało w kolejnych wykonanych przeze mnie lotach – nie ma to większego większego wpływu (odczuwalnie) na zasięg o ile latamy w zasięgu wzroku powiedzmy do 300m odległości w poziomie.i kilkudziesięciu metrów w pionie. Czasem zdarzało mi się podnosić aparaturę do góry by jednak nieco poprawić zasięg i widoczność anten nadawczo-odbiorczych między sobą (aparaturą a dronem).

Samo wykonanie kontrolera jest bardzo poprawne: materiał jest ten sam co na dronie czyli szary, matowy i lekko chropowaty plastik, twardy, dobrze spasowany i nie trzeszczy, od spodu jest przyjemne ogumowanie dzięki czemu aparatura świetnie leży w dłoniach. Dodatkowo zamontowano otwór wentylacyjny od spodu zabezpieczony drobną kartką.

Uchwyt do trzymania telefonu wysuwa się z aparatury na dość grubych i solidnych suwnicach, a na aparaturze znajdują się dwie gumowane podpory – znów: telefon włożony w taki montaż trzyma się go znakomicie i nic nie ma prawa się ruszać i ślizgać. Po wysunięciu uchwytu z aparatury oczom ukazuje się gniazdo USB-C z zaślepką i miejscem, w którym na stałe można przechowywać jeden kabelek do podłączenia urządzenia mobilnego.

Aparatura wielu osobom się zwyczajnie nie podoba – jest duża, dość toporna jeśli chodzi o kształt, jest też dość ciężka. Czemu mnie się bardzo podoba? Bo większość jej wagi (389g bez kabla i telefonu) stanowi bateria! W końcu Mavic, w którym nie trzeba martwić się, że po wylatanych pakietach bateria aparatury spada poniżej 20% pojemności i trzeba ją ładować. Jest to niezwykle istotne, biorąc pod uwagę dłuugi czas lotu Air 2 na jednym pakiecie, ale o tym później. Jedyne czego mi to jeszcze zabrakło to niezależnego wyświetlacza LCD znanego z Mavic Pro oraz Mavic 2 Pro/Zoom gdzie – bez względu na to czy mamy dane wyświetlane w aplikacji – na wyświetlaczu kontrolera zawsze widoczny jest czas do końca lotu, statusy baterii, tryby lotu, zasięg czy nawet obroty silników.

Poza wszystkim sam kontroler do Air 2 jest mocno kształtem zbliżony do tzw. Smart Controllera dostępnego dla Mavic 2 Zoom/Pro, gdzie na dole poniżej drążków jest wbudowany ekran do odbioru obrazu z kamery i telemetrii. Co więcej krążyły plotki, że Smart Controller będzie kompatybilny z Air 2 choć osobiście jego używanie z Air 2 niespecjalnie by mnie interesowało – wbudowany ekran powoduje znaczące zużycie prądu i zajmuje część kontrolera przeznaczoną na baterię i znów: starczy na 3, maksymalnie 4 loty i wymaga ładowania.

Kamera w Mavic Air 2

Kamera w Mavicu Air 2 to jeden z argumentów, które mogą zdecydować o jego zakupie. Po pierwsze zastosowano tu sensor 1/2″ CMOS 12 MP co z automatu stawia Air 2 wyżej niż: DJI Spark, Mavic Mini, Mavic Air, Mavic Pro a nawet… Mavic 2 Zoom, w którym również sensor jest mniejszy niż w Air 2 (1/2.3″ w Mavicu 2 Zoom VS 1/2″ w Mavic Air 2). Oczywiście w Mavic 2 Zoom mamy optyczne zbliżenie x3, ale nie zmienia to faktu, że sensor w Air 2 jest większy, a ilość efektywnych pixeli jest ta sama (12 Mp).

Mavic Air 2 robi zdjęcia w DNG (RAW) i tym przebija jedynie DJI Spark jak i DJI Mavic Mini, które pozwalają jedynie na zdjęcia w formacie JPG. Przejdźmy do filmów: Air 2 oferuje filmy w płaskim profilu (D-Cinelike) w formatach MP4/MOV  z kodekami H.264/MPEG-4 AVC oraz H.265/HEVC z prędkością zapisu 120 Mbps. Dla porównania Mavic Air prędkość bitrate ma 100 Mbps z jednym kodekiem H.264/MPEG-4 AVC, pozycjonowany wyżej Mavic 2 Zoom ma również bitrate 100 Mbps, ale obydwa kodeki dostępne, a Mavic Pro ma jeszcze mniejszy bitrate niż Air (60 Mbps). W zestawieniu wideo zatem znów Mavic Air 2 wypada najlepiej. Jak dodamy do tego fakt, że w Air 2 mamy dostępny tryb filmowania 4K w 60 fps (frames-per-second – klatki na sekundę), FHD pozwala na super-slowmotion w 240 fps to w zasadzie żaden z wyżej wymienionych modeli zwyczajnie nie oferuje takich możliwości. Przypomnijmy tylko, że Mavic 2 Zoom jest pozycjonowany teoretycznie jako dron z wyższej półki i za większą cenę – tymczasem prócz możliwości zoom’u optycznego x3 nie oferuje nic więcej.

Tryby foto/wideo

Mnogość trybów, które oferuje Mavic Air 2 powinna zaspokoić nawet bardziej wymagających filmowców. Standardowo mamy:

• foto: pojedyncze zdjęcie 12 MP, zdjęcie 48 MP, zdjęcie Smart (kolory poprawione przez software), AEB do wyboru 3 lub 5, Burst (seria zdjęć: 3, 5 lub 7) oraz Timed Shot (zdjęcia cykliczne w zakresie od 2s do 60s) plus wszelakie panoramy składane automatycznie;
• film: od FHD 1080p w Slow Motion 120 lub 240 FPS po 4K w 60 FPS oraz tryb Video HDR w 4K/30 FPS;

Dalej możemy wchodzić głębiej w dodatkowe tryby foto/wideo:

• QuickShot (automatyczne ujęcia filmowe: Dronie, Circle, Helix, Rocket, Boomerang, Asteroid)
• Hyperlapse 8K: Free (dowolny lot), Circle (lot dookoła obiektu), CourseLock (po zadanej prostej), Waypoint (po punktach);
• Panoramy (pozioma 180 stopni, pionowa z 3 zdjęć, szeroka 3×3 i panorama 360);
• POI 3.0, ActiveTrack 3.0, SpotLight 2.0 – inteligentne tryby lot FocusTrack

Jeśli chodzi o sterowanie ustawieniami kamery to zarówno dla foto jak i wideo w trybie Auto możemy ustawić wartość ekspozycji (EV) lub zdać się na całkowity dobór automatyczny. W trybie manualnym za to możemy już dobierać osobno ISO i Shutter Speed. Mimo prostoty aplikacji, która obsługuje Air 2 (o tym niżej), mamy jednak możliwość sterowania ustawieniami wedle własnego uznania.

Aplikacja mobilna

Miałem w pierwszej chwili spory niesmak gdy DJI zapowiedział aplikację dla Air 2… Dron obsługiwany jest przez oprogramowanie DJI Fly – uboższą o wiele od standardowej aplikacji DJI Go 4 i tą samą, która obsługuje DJI Mavic Mini. Pamiętając testy Mavic Mini przypomniałem sobie, że wielu rzeczy przez DJI Fly zrobić się zwyczajnie nie da jak np. ustawienie czułości drążków, które ustawia się zwyczajnie pod siebie – pod swój styl latania, filmowania i pod dany model.

Z każdym kolejnym lotem prostota DJI Fly przestała mi jednak przeszkadzać i pozwoliła się skupić na samym lataniu, przyzwyczajaniu do sterowania nowym Maviciem i czerpania przyjemności z jego użytkowania bez zagłębiania się w szczegóły.

Pierwszy lot i wrażenia

Pierwszy lot wykonałem jak w większości przypadków testowanych przeze mnie modeli – w centrum Krakowa ;). Jest to prawdziwy poligon testowy dla jakości połączenia radiowego między kontrolerem a dronem – z racji dużej ilości sieci WiFi większość dronów sterowanych po WiFi gubi zasięg po wzniesieniu się na ok. 20-30 m nad ziemią (tak było z Mavic Mini – od razu straciłem z nim łączność ;).

W przypadku jednak Air 2 byłem dość pewny wyników. DJI wyposażył go bowiem w swój chyba najlepszy system transmisji OcuSync 2.0, który rzadko kiedy zawodzi. I tym razem nie było inaczej. Po szybkiej kalibracji kompasu wzniosłem się w trybie GPS na ok. 50m do góry i ok. 70m w dal nie doznając żadnych zakłóceń w połączeniu RC.

Pierwsza rzecz, która rzuca się od razu w… uszy 😉 to bardzo cichy dźwięk tego drona. Na pewno znacznie bardziej stonowany niż Air, ale mam wrażenie że bardziej cichy niż Mavic Pro a nawet Mini. W tej kwestii nie będę wybierał najlepszego modelu, bo nie uważam też, że im dron bardziej cichy tym lepszy. Osobiście wolę widzieć i słyszeć drona, gdy latam w zasięgu wzroku. Tutaj można dość szybko go zgubić i trzeba na pewno bardziej uważać. Do cichej emisji dźwięku w przypadku Mavic Air zapewne przyczyniły się śmigła z zakrzywionymi końcówkami w formie wingletów.

Aparatura jest naprawdę wygodna! Po 2 latach latania Mavic Pro, potem Mavic Mini i kilku lotach wykonanych na Mavic 2 Pro bez problemu porzuciłbym tamtejsze kontrolery na rzecz nowego do Air 2. Zauważyłem jednak jeden mankament: uchwyt na smartfon dotyka go na krawędziach w trzech punktach i okazuje się, że (zależnie od modelu telefonu) może być tak, że gumy trzymające smartfon dotykają do przycisku blokady ekranu lub przycisków odpowiedzialnych za podgłaśnianie/przyciszanie dźwięków w telefonie.

No i na koniec czas lotu – Air 2 bije na głowę wszystkie dotychczasowe drony swojej marki. Gdy myślałem, że ciężko będzie przegonić wyniki Mavica Mini (dane producenta: 30 minut) pojawia się Mavic Air 2 z czasem lotu wg producenta równym 34 minuty (!), a realnie prawie 30!

Wrażenia po kilku lotach

Po dwóch startach i zapoznaniu się z charakterystyką lotu i samą aplikacją przyszedł czas na kolejne loty w celu przetestowania możliwości filmowo/fotograficznych Mavica Air 2, wypróbowania go na różnych wysokościach w różnych warunkach pogodowych oraz otoczenia.

Przyznam szczerze, że dość szybko zaufałem temu urządzeniu jeśli chodzi o stabilność połączenia oraz zasięg lotu. Pozwoliłem sobie na kontrolowany lot na 200m wysokości, sprawdziłem go również niżej – ok. 30m nad ziemią i ok. 400m w dal. Nie są to oczywiście żadne nadzwyczajne rekordy – loty miały być na zasadach VLOS, zgodne z prawem. Zarazem są to dystanse, które prywatnie mi w zupełności wystarczają do wykonania zdjęć okolicy, którą mam ochotę uwiecznić na zdjęciach z góry. Problemów z zasięgiem nie było praktycznie żadnych, choć komunikaty o zanikającym zasięgu pojawiły się gdy leciałem pionowo do góry, idealnie nad sobą.

Wciąż jestem pod wrażeniem jak DJI wycisnął z tego drona praktycznie 30 minut lotu na jednej baterii. Pakiet użyty w dronie to LiPo High Voltage 3S (11.55 V) 3500 mAh o wadze 200g (ponad 1/3 wagi całego drona do lotu) – nic nadzwyczajnego jeśli chodzi o rodzaj zasilania, ale optymalizacja zużycia prądu w trakcie lotu, waga i wielkość drona zrobiły swoje – jest to aktualnie najdłużej latający dron konsumencki DJI i próżno też szukać podobnego u konkurencji.

Bardzo szybko przestało mi brakować opcji Rate/EXP/Gain jeśli chodzi o szczegółowe ustawianie czułości drążków sterowania. Mavica Aira 2 pilotuje się bardzo przyjemnie, jest wrażliwy na drążkach, ale płynności w manewrowaniu da się nauczyć po kilkudziesięciu minutach spędzonych w powietrzu. Podobnie jest z rolką sterującą kamerą w osi TILT – kwestia wyczucia i nauczenia się płynnego ruchu.

Sprawdziłem też jak aparatura sprawuje się z czymś większym niż standardowy smartfon. Do celów testowych podpiąłem 10-calowy tablet Huawei Mediapad M3, ale by to było możliwie konieczne okazało się dodrukowanie w technice druku 3D dodatkowego montażu autorstwa mojego znajomego.

Taki zestaw – mimo, że gwarantuje świetny podgląd na widok z kamery – na dłuższą metę może przyprawić o ból rąk 😉 – tablet przeważa aparaturę do przodu, a do podpięcia go do kontrolera potrzebny był dłuższy kabel spoza zestawu.

Przykładowe filmy i zdjęcia

Ponieważ zasadniczo nie zajmuje się zawodowo ani filmowaniem i produkcją filmową poniżej zamieszczam surowe sample trybu Video HDR (3 pierwsze) oraz standardowego trybu 4K, wszystkie ustawienia (ISO, Shutter, EV) dobierane automatycznie.

Jeśli chodzi o zdjęcia najbardziej spodobały mi się tryby panoram 180 stopni, które Mavic Air 2 składa sam i radzi sobie z tym całkiem dobrze. Poza tym osoby, które nie chcą bawić się w obróbkę zdjęć mogą zadowolić się trybem Smart, który automatycznie „ulepsza” zdjęcia poddając je delikatnej obróbce kolorystycznej i doświetlając ciemne miejsca. Ktoś kto zajmuje się profesjonalnie fotografią na pewno będzie zadowolony z możliwości robienia zdjęć w RAW oraz trybów AEB (3 lub 5), w którym dron wykonuje 3 lub 5 zdjęć z różną wartością ekspozycji. Poniżej kilka losowych sampli poddanych delikatnej obróbce kolorystycznej:

Podsumowanie i wnioski

Tytuł tej recenzji zdradza od początku wiele – dzięki swoim gabarytom, długim czasie lotu, bezproblemowej łączności radiowej i fajnej aparaturze Mavic Air 2 od razu zyskał moją sympatię. Od czasu zakupu a następnie sprzedaży po dwóch latach użytkowania DJI Mavic Pro – Air 2 to pierwszy dron, który zapragnąłem kupić prywatnie do własnych celów: do wzięcia na wakacje, na wycieczkę rowerową czy nawet spacer z dziećmi. Do tej pory do siebie nie przekonał mnie pierwszy Mavic Air, całkiem fajny ale jednak nie spełniający wymogów oraz oczekiwań Mavic Mini, czy nawet Mavic 2 Pro/Zoom, który jest zwyczajnie za duży, za ciężki i za drogi do prywatnego rekreacyjnego użytku. Tak więc… Air 2 to mój obecny faworyt i ulubieniec w kategorii drona, którego mógłbym wszędzie ze sobą wozić „na wszelki wypadek”. Mógłby być nieco tańszy, ale przyjemność latania oraz duże możliwości spokojnie rekompensują tę cenę.

Podsumowując…

Plusy:

• waga poniżej 600g daje możliwość rekreacyjnego latania w mieście bez świadectwa kwalifikacji
• dłuuuugi czas lotu – po 25 minutach w powietrzu zaczyna być nudno, a można jeszcze z 5 minut polatać;
• matryca 1/2″, jakość zdjęć i filmów w zupełności wystarczająca do rekreacji, bez wstydu może służyć również do komercji;
• OcuSync 2.0 gwarantuje bezproblemowe połączenie bez konieczności kombinowania z FCC, instalowania aplikacji typu FakeGPS;
• aparatura sterująca z montażem urządzenia mobilnego powyżej drążków i dużą baterią, która wystarczy na kilkanaście lotów mimo ładowania urządzenia z aparatury (jeśli telefon/tablet jest na Androidzie);
• zakres pracy w temperatura -10°C do 40°C (podobnie jak Mavic 2);
• dużo różnych ciekawych trybów foto/wide zadowoli zarówno dla laika jak i dla bardziej profesjonalnych fotografów;
• wewnętrzna pamięć 8 GB zawsze się przydaje bez konieczności zakupu/używania karty microSD;
• dolna dioda LED wzorem z Maviców 2 – ułatwia precyzyjne lądowanie w nocy, a w ciągu dnia pozwala łatwiej dostrzegać drona na niebie bez konieczności stosowania osobnych lampek;

Minusy:

• cena – 4000zł bez jednej złotówki za gołą wersję to jednak dość spory koszt choć z drugiej strony sprzęt jest tego wart;
• na siłę doczepię się pojedynczego kompasu i IMU – wprawdzie w takie maleństwo ciężko upchać więcej elektroniki, ale dla bezpieczeństwa mógłby się tam znaleźć zdublowany system przynajmniej dla mangetometru;
• brak czujnika górnego… i bocznych – osobiście stosuję zasadę ograniczonego zaufania do czujników wszelakich, ale za tę cenę mogłyby być;

Dzięki za uwagę!